رجایی و باهنر را چه کسی ترور کرد؟
خبرگزاری نام: چه کسی فکر می کرد دومین رئیس جمهور و نخست وزیر ایران هر دو در سن 48 سالگی در کنار هم در سال 1360 دومین کابینه دولت را تشکیل دهند و هر دو در یک زمان و مکان به دست یک نفر در دفتر کارشان ترور شوند؟
به گزارش خبرگزاری نام به نقل از ایسنا، امروز هشتم شهریورماه چهلمین سالگرد ترور شهیدان رجایی و باهنر در دفتر نخست وزیری به دست گروهک تروریستی منافقین در خیابان پاستور در سال ۱۳۶۰ است.
محمدجواد
محمدجواد در سال ۱۳۱۲ در محله معروف به «محله شهر» از محله های بسیار قدیمی شهر کرمان متولد شد. پدرش مغازه ای کوچک بر سر گذر داشت و پیشه ور بود. او دومین فرزند خانواده بود و هشت خواهر و یک برادر دیگر هم داشت.
محمدجواد در پنج سالگی به مکتب خانه ای نزدیک خانه فرستاده شد تا نزد بانوی متدینه ای، خواندن، نوشتن و قرآن بیاموزد. او پس از شهریور ۱۳۲۰ برکناری رضا شاه از قدرت و در سال ۱۳۲۲ در سن ۱۰ سالگی به مدرسه حوزوی معصومیه کرمان رفت و با حمایت و راهنمایی حجت الاسلام حقیقی درس طلبگی آموخت.
او ۱۰ سال بعد در سال ۱۳۳۲ علاوه بر سپری کردن دوره سطح در مدرسه معصومیه، موفق شد کلاس پنجم دبستان را به انتها برساند و در مهر همان سال به حوزه علمیه قم رفت.
محمدجواد جوان در خاطراتش نوشت: وضع مالی خانواده طوری بود که به هیچ وجه، قادر به پرداخت مخارج تحصیلیم نبودم و از شهریه ۲۳ تومانی که آیت الله بروجردی پرداخت می کرد، زندگی می کردم البته پس از مدتی ۵۰ تومان هم شهریه از حوزه علمیه کرمان برایم حواله شد.
سال اول اقامت در قم که مصادف بود با سال ۱۳۳۳ علاوه بر شرکت در امتحانات دوره دبیرستان و گرفتن دیپلم، کتابهای کفایه و مکاسب را در مدرسه فیضیه نزد حجج اسلام مجاهدی و سلطانی خواند و از سال ۱۳۳۳ دوره خارج را شروع کرد. استاد محمدجواد در این دوره از سال ۱۳۳۴ سیدروح الله خمینی بود. او درسهای فقه و اصول را از ایشان آموخت و تا سال ۱۳۴۱ در خدمت ایشان بود. محمدجواد جوان همین طور سر درس فقه آیه الله بروجردی شرکت می کرد.
او همین طور در محضر علامه محمدحسین طباطبایی درس تفسیر و فلسفهِ اسفار را در مدت شش سال خواند.
محمدجواد در خاطراتش اظهار داشت: یادم هست، نخستین روزهایی که درس تفسیر را شروع کردند، ابتدا درس می گفتند، سپس مطالب در جمع طلاب مورد بحث قرار می گرفت، پس از رفع اشکالات، درس را می نوشتند که بعدها بصورت «المیزان»، دورة تفسیر عالی درآمد. بنده از شروع سوره بقره به این سو در محضر ایشان بودم
او ۹ سال در قم ساکن بود و پس از مدتی در دانشکده الهیات مشغول تحصیل شد و هفته ای دو روز به تهران آمد و در سال ۱۳۳۷ لیسانس الهیات گرفت و دوره دکتری الهیات را در قم گذراند. باهنر رشته امور تربیتی دانشکده ادبیات را در مقطع فوق لیسانس در تهران خواند.
فعالیتهای اجتماعی
حجت الاسلام باهنر در خاطراتش از دوران درس در زمینه علمیه قم و آشنایی با چهره های سرشناس انقلاب نوشت: ما همه علاقمند بودیم که حوزه قم، از نظر نوع مطالعات و مسایل طرح شده و همچنین، از نظر تحقیقات علمی، فکری و فلسفی تحرک جدید داشته باشد که خوشبختانه این نهضت از چند سال قبل شروع شده بود. نخستین جهش این حرکت، از طرفی توسط امام و از جانب دیگر، توسط علامه طباطبایی و شاگردانشان آقایان منتظری، بهشتی، مشکینی و دیگران بود. ما نیز به لحاظ اقتضای سن در دوره های دوم درس این اساتید بزرگ شرکت کردیم و حدودا پس از شش سال که از شروع این حرکت می گذشت، به این جریان پیوستیم.
او افزود: نهضت تالیف و تحقیق و ترجمه و کارهای مطبوعاتی تازه شکل می گرفت و ما به کمک چند نفر از دوستان، همچون آقایان هاشمی رفسنجانی و مهدوی کرمانی و عده ای دیگر از دوستان، مکتب تشیع را راه انداختیم و از سال ۱۳۳۶ سالنامه و بعدها فصلنامه منتشر کردیم که پس از انتشار هفتمین سالنامه آنرا توقیف کردند و نکته جالب اینجا بود که آن روزها تیراژ کتابها بین ۱۰۰۰ الی ۳۰۰۰ نسخه بود اما وقتی ما نخستین سالنامه را اعلام کردیم و قبوض مربوطه را فروختیم. به قدری استقبال شد که مجبور شدیم سقف چاپ را ابتدا به ۱۰۰۰۰ نسخه و بعد به ۵۰۰۰۰ نسخه افزایش دهیم.
باهنر سیاسی می شود
باهنر در تشریح منبر رفتن هایش اظهار داشت: در کنار این فعالیت، طبق عادتی که طلاب آن روز داشتند، ما هم به منبر می رفتیم و سخنرانی می کردیم. خاطرم هست، نخستین بار که سال ۱۳۳۷ توقیف شدم، مقارن با سالی بود که دولت ایران، اسرائیل را به رسمیت شناخته بود. در آبادان، در منبری سخنرانی می کردم که شدیدا به این مسئله حمله کردم که توسط شهربانی آبادان دستگیر شدم. این نخستین برخورد من با رژیم بود. آن روزها موضوع دستگیری روحانی بسیار نادر بود.
باهنر افزود: در سال ۱۳۴۱ به تهران آمدم، چون در آن روزها، صحبت از این بود که نماینده ای از حوزه علمیه قم برای تبلیغات اسلامی به کشور ژاپن برود و بنده را پیشنهاد کرده بودند. به این منظور به تهران آمدم تا مقدمات کار را فراهم کنم. لازم بود که یک دوره زبان انگلیسی که زبان دوم آنها بود، ببینم. منتهی این سفر به دلیل مشکلاتی که پیش آمد، به تاخیر افتاد و به شروع مبارزات روحانیت به رهبری امام بزرگوارمان در اواخر سال ۴۱ منتهی شد. یعنی ۶ الی ۷ ماه از سکونتم در تهران گذشته بود که مبارزه شروع شد. بهتر دیدم که در ایران بمانم و در جریان مبارزه همکاری کنم.
او اضافه کرد: سال ۱۳۴۲ که اوج مبارزات بود و واقعه ۱۵ خرداد در همان سال صورت گرفت. ما از آن دست روحانیونی بودم که از قم به شهرهای مختلف کشور اعزام شدیم تا محرم آن سال را به محرمِ حرکت و قیام تبدیل نماییم. من مامور شدم به همدان بروم. دستور این بود که از روز ششم ماه محرم، سخنرانی ها اوج بیشتری پیدا کند و مبارزه شدت گیرد، چون گفته بودند که نگذارید جلسات پرجمعیت شوند. اگر بخواهید از اوایل شروع کنید، پیش از این که مردم اجتماع کنند، شما را دستگیر خواهیم کرد اما از روز ششم سخنرانی ها شدت گرفت و بنده روز هفتم محرم دستگیر شدم. هنوز حوادث ۱۵ خرداد پیش نیامده بود که مردم اجتماع کردند و ما آزاد شدیم و باردیگر به سخنرانی هایی که داشتیم ادامه دادیم. تا روز ۱۲ محرم آن سال، همه جا این مسئله اوج گرفته بود و ما به شدت تحت تعقیب بودیم که دوستان بنده را مخفیانه به تهران فرستادند تا دستگیر نشوم.
باهنر جواد با اشاره به نخستین سالگرد قیام خونین ۱۵ خرداد، اظهار داشت: در آخر سال ۱۳۴۲ که مصادف با سالگرد واقعه مدرسه فیضیه بود. چون فروردین ۴۲، رژیم به مدرسة فیضیه حمله کرد. این زمان مصادف بود با سالروز شهادت امام جعفر صادق (ع) به همین مناسبت، در بازار تهران در مسجد جامع، سخنرانی انجام شد و من مسئول اجرای برنامه بودم. سه شب برنامه سخنرانی برگزار و اجتماع عظیمی گرد هم آمد که در آن سالها، در نوع خود بسیار جالب توجه بود. شب سوم، ماموران پلیس به اتفاق سرهنگ طاهریِ معدوم که مسئول دستگیری من بود، به آنجا آمدند و پس از دستگیری، مرا به زندان قزل قلعه بردند.
ورود به آموزش و پرورش
سال ۱۳۴۲ به استخدام وزارت آموزش و پرورش در آمد و علاوه بر تدریس با دفتر تحقیقات و برنامه ریزی وزارتخانه همکاری داشت و برنامه های تعلیمات دینی کلاس های مختلف تحت نظر وی تهیه و تنظیم می شد. کتاب های دینی تألیف وی نقش شایان توجهی در آگاه سازی جوانان و نوجوانان پیش از انقلاب ایفا نمود.
وی در تشریح چگونگی ورود به نظام آموزش و پرورش و چگونگی تالیف کتبی درسی، اظهار داشت: ابتدا آیه الله دکتر بهشتی به آموزش و پرورش راه یافته بودند و سربندهای کار را در اختیار داشتند. همین طور آقای دکتر غفوری در آنجا مشغول بودند. در حدود ۷ الی ۸ ماه گذشته بود که بنده در جریان قرار گرفتم. قرار شد برای برنامه ریزی تعلیمات دینی و نوشتن کتاب های دینی، بطور جدی کار نماییم. از نخستین سالهایی که وارد آموزش و پرورش شدم با مشکلات فراوانی روبه رو بودم. دوستان مقدمات را فراهم کردند و من توانستم به قسمت برنامه ریزی راه پیدا کنم. جالب بود که ما در این فرصت توانستیم از بخش های کوتاهی که در اول ابتدایی بعنوان مسائل دینی بایستی وارد شود تا آخرین سال های تحصیلی دبیرستان، کتب های تعلیمات دینی بنویسیم وهمینطور برای دوره های تربیت معلم و دیگر رشته های تحصیلی که وجود داشت. این از فرصتهای جالبی بود برایم و تاریخچه مفصلی دارد که حاکی از درگیری هایی است که در این رابطه با دستگاه داشتم ولی به یاری خدا موفق شدیم مطالب کتاب ها و خودِ کتاب ها را بدون کوچکترین دخالت دستگاه، بنویسیم. مطالب آن کتاب ها حتی در برخی از حوزه های مبارزاتی مخفی آن روز، بعنوان مطالب آموزشی، تعلیم داده می شد. مطالبی را که در دوره دبیرستان و راهنمایی گنجانده بودیم، نسبتا تحرک خوبی داشت.
در سال ۱۳۵۲ و به دنبال کارهای گسترده شهید باهنر و حساسیت و کنترل شدید ساواک بر اعمال و رفت و آمدهای ایشان، و بمنظور تضعیف روحیه و تزلزل در اراده محکم ایشان در مبارزه مقابل رژیم، دستگاه امنیتی شاه بطور مرتب و مکرر، نزدیکان به ویژه خواهر ایشان را دستگیر و مورد بازجویی قرار داد و در بیابانهای اطراف تهران رها کرد.
به دنبال این قضایا و در پی گزارش یکی از اهالی محل در خصوص تکثیر و توزیع اعلامیه در منزل باهنر، بلافاصله ساواک به منزل ایشان حمله کرد و ضمن بازرسی و توقیف برخی کتب، ایشان را دستگیر و بعد از چند روز با گرفتن تعهد آزاد کرد.
محمدجواد باهنر اظهار داشت: یک جریان خانوادگی برای من پیش آمد. خواهری داشتم که نزد ما زندگی می کرد و آمدند و او را دستگیر کردند و دستگیری های بسیار عجیبی بود. مرتب دستگیر می کردند و چند روز نگه می داشتند و گاهی در بیابان ها رها می کردند و گاهی در گوشه دیگری از شهر و عمدتاً اصرارشان این بود که روابط ما را بتوانند از او بپرسند که ما با چه گروه هایی ارتباط داریم و چه جلساتی در منزل داریم و چه مسائلی را تعقیب می نماییم.
یکی از کمیته های شورای انقلاب، کمیته اعتصابات بود. وظیفه این کمیته دامن زدن به اعتصابات بود و در مواردی که درباب نیازهای ضروری مردم مشکلی به وجود می آمد این کمیته، چگونگی اعتصابات را تنظیم می کرد. به ویژه در جریان اعتصاب کارگران نفت مشکلاتی برای سوخت مردم به وجود آمد و بنا به دستور امام، باهنر به عضویت این کمیته درآمد و با سفر به نقاط مختلف کشور به رتق و فتق امور مربوط به اعتصابات پرداخت.
اندیشه ایجاد تشکلی به نام شورای انقلاب باتوجه به شرایط خاص آن زمان در بین روحانیون معتمد امام وجود داشت. بحث جدی دراین زمینه در سفری که مرتضی مطهری به پاریس داشت با امام خمینی (ره) عنوان شد.
هاشمی رفسنجانی در خاطراتش نوشت: ... آقای مطهری در مراجعت از سفر پاریس دستور رهبر عظیم الشان انقلاب را در خصوص تشکیل شورای انقلاب آوردند، حضرت امام آقایان شهید مطهری، شهید بهشتی، موسوی اردبیلی، شهید باهنر و هاشمی رفسنجانی را بعنوان هسته اولیه شورای انقلاب تعیین کرده و اجازه داده بودند که اشخاص دیگر با نظر این پنج نفر اضافه شوند. در جلسات ابتدایی تصمیم بر این شد که حتی الامکان ترکیب شورا از اعضای روحانی و غیر روحانی به نسبت مساوی و نزدیک به هم باشد. این شورا در آذر ۱۳۵۷ تشکیل شد در هدایت و برنامه ریزی امور انقلاب و مشورت های لازم به امام خمینی (ره) نقش مهمی ایفا کرد.
باهنر و بهشتی بعد از آزادی از زندان در پاییز سال ۱۳۵۷ همراه برخی شخصیت های دیگر نسبت به تشکیل حزب جمهوری اسلامی اقدام نمودند و مرامنامه و اساسنامه آنرا تهیه کردند و تشکیلات حزب جمهوری اسلامی رسما فعالیتش را شروع کرد. نقش باهنر در حزب بسیار تعیین کننده بود و در همه کارها با وی مشورت می شد. بعد از شهادت دکتر بهشتی در فاجعه خونین انفجار دفتر مرکزی حزب در هفتم تیر ماه سال ۱۳۶۰، باهنر به دبیر کلی حزب جمهوری اسلامی برگزیده شد و این مسئولیت را تا زمان پذیرش پست نخست وزیری به عهده داشت.
به دنبال برکناری بنی صدر از مقام ریاست جمهوری و انتخاب شهید رجایی بعنوان ریاست جمهوری، بنا به پیشنهاد شهید رجایی، دکتر باهنر در سال ۱۳۶۰ بعنوان نخست وزیر به مجلس شورای اسلامی معرفی گردید و مجلس به نخست وزیر و وزرای وی رای اعتماد داد.
محمدعلی رجایی
محمدعلی ۲۵ خرداد ۱۳۱۲ شمسی در شهر قزوین متولد شد. پدرش عبدالصمد، پیشه ور بود و در بازار قزوین مغازه خرازی فروشی داشت. وی در چهار سالگیِ محمدعلی درگذشت و تامین مخارج زندگی به دوش مادر، دایی و برادرش که ۱۰ سال از او بزرگتر بود، افتاد.
محمدعلی تا ششم ابتدایی درس خواند و پس از آن ترک تحصیل کرد و در مغازه خرازی فروشی داییش، شاگردی کرد. در ۱۴ سالگی برای یافتن کار به تهران نزد برادرش که زودتر از او به تهران مهاجرت کرده بود، مهاجرت کرد. ابتدا در بازار آهن فروشان مشغول کار شد و به دلیل سنگینی کار مدتی بعد به دستفروشی روی آورد. او پس از دستفروشی باردیگر به بازار تهران برگشت و در چند حجره به شاگردی پرداخت.
نیروی هوایی ارتش شاهنشاهی در سال ۱۳۳۰ جوانانی را که مدرک ششم ابتدایی داشتند با درجه گروهبانی استخدام می کرد. رجایی داوطلب خدمت در این نیرو شد. سه ماه از دوره آموزشی گروهبانی را گذرانده بود که با گروه فداییان اسلام آشنا شد و در جلسات این گروه شرکت کرد و به پیشنهاد لطف الله میثمی و محمدعلی لطفیان سرگزی همکاریش با اعضای این گروه را شروع کرد.
گروهبان رجایی بعد از درنوردیدن دوره آموزشی در نیروی هوایی و دریافت درجه گروهبانی، در کنار کار به تحصیل ادامه داد و در سال ۱۳۳۲ دیپلم گرفت و قصد شرکت در کنکور سراسری داشت اما چون در شهریور ماه دیپلم گرفته بود نمی توانست در آزمون ورودی دانشگاه شرکت نماید بنا بر این به شهرستان بیجار مهاجرت کرد و در یک دبیرستان دبیر زبان شد.
با اتمام سال تحصیلی، به تهران بازگشت و در دانشسرای عالی تربیت معلم به تحصیل پرداخت و سپس به دانشسرای عالی رفت و بعد از دو سال، مدرک کارشناسی ریاضی گرفت و به استخدام آموزش و پرورش درآمد. ابتدا به شهرستان ملایر رفت اما با رئیس آموزش و پرورش اختلاف پیدا کرد و به خوانسار رفت و مشغول تدریس شد و با اختتام سال تحصیلی به تهران برگشت و با موفقیت در آزمون دوره فوق لیسانس در رشته آمار مشغول به تحصیل شد و هم زمان در مدرسه کمال تدریس کرد.
رجایی همزمان با ورود به نیروی هوایی ارتش با جلسات مرحوم طالقانی در مسجد هدایت تهران آشنا شد و نزدیک به ۲۷ سال در جلسات او شرکت کرد. رجایی در جلسات مرحوم طالقانی، با مهدی سوداگر و یدالله سحابی، از فعالان سیاسی ضد پهلوی، آشنا شد و در سال ۱۳۳۹ شمسی در دبیرستان کمال تهران به ریاست یدالله سحابی معلم شد. دبیرستان کمال در مناسبت های مذهبی از فعالان سیاسی ضد حکومت پهلوی مانند شهید بهشتی، مطهری، مرحوم مهدی سوداگر و محمدتقی شریعتی برای سخنرانی دعوت می کرد. رجایی در سال۱۳۴۶ به علت اختلاف نظر با یدالله سحابی در اداره مدرسه، همکاری خود با دبیرستان کمال را قطع کرد.
او بعد از کناره گیری از دبیرستان کمال در سال ۱۳۴۶ با کمک اکبر هاشمی رفسنجانی، محمدجواد باهنر، بازماندگان هیات موتلفه اسلامی و گروهی از تاجران، مؤسسه خیریه رفاه و تعاون را تأسیس کرد. هدف از تشکیل این موسسه در ظاهر کمک به نیازمندان و در حقیقت کمک مالی به خانواده های زندانیان سیاسی بود. این مؤسسه متشکل از مدارس سه گانه دبستان، راهنمایی و دبیرستان بود و بیشتر اعضای هایت مدیره و معلمان آن، دارای گرایش های سیاسی بودند و مقابل حکومت پهلوی فعالیت سیاسی داشتند.
رجایی از اعضای هیات مدیره و مدیر مدرسه رفاه بود. این مدرسه در پی بازجویی های حکومت پهلوی در سال ۱۳۵۳ منحل شد البته از محل مدرسه رفاه در ایام قبل از پیروزی انقلاب اسلامی برای بازداشت و نگهداری سران حکومت پهلوی و نیروهای ساواک استفاده شد.
وی در سال ۱۳۴۱ با عاتقه صدیقی معروف به پوران رجایی، دختر یکی از بستگانش ازدواج کرد. صدیقی در سال ۱۳۴۹ به تشویق رجایی وارد کارهای ضد حکومت پهلوی شد و بعد از پیروزی انقلاب در مجالس دوم و سوم، نماینده مردم تهران در مجلس شورای اسلامی شد.
او هنگامی که در مدرسه احمدیه تهران، از مدارس تحت مدیریت جامعه تعلیمات اسلامی با مدیریت عباس لطفیان سرگزی درس می خواندبه عضویت گروهی به نام شیعیان درآمد. گروه شیعیان توسط برخی دانش آموزان مدرسه تأسیس شده بود و کارهای فرهنگی و آموزشی داشت.
همکاری با گروه های ضد حکومت پهلوی
محمدعلی رجایی با گروه های سیاسی مخالف حکومت پهلوی با گرایش های مختلف همکاری داشت همچون با جمعیت فدائیان اسلام. وی در زمان خدمتش در نیروی هوایی طی سالهی ۱۳۲۸ تا ۱۳۳۲ با این آشنا شد و در جلسات آن شرکت کرد. بگفته رجایی او جذب این شعارهای فدائیان اسلام شد که می گفتند: «همه کار و همه چیز تنها برای خدا» و «اسلام برتر از همه چیز [است] و هیچ چیز برتر از اسلام نیست.» بگفته رجایی آن روزها بیشترین مبارزه مذهبی ها با توده ایها بود که او نیز دراین زمینه فعالیت داشت.
او همین طور با نهضت آزادی ایران همکاری داشت. رجایی جزء نخستین افرادی بود که بعد از تأسیس این تشکل در سال ۱۳۴۰ در آن عضو شد و به یکی از اعضای فعال آن تبدیل شد. او یکی از عوامل انتشار اعلامیه های نهضت آزادی در شهر قزوین بود. رجایی در تاریخ ۱۱ اردیبهشت ۱۳۴۲ توسط ساواک شناسایی و دستگیر شد پس از ۴۸ روز و دادن تعهد برای استعفا از نهضت آزادی، آزاد شد.
او از این زمان به بعد، کارهای سیاسی ضد پهلوی و همکاری با جریان های سیاسی را ادامه داد اما دیگر به عضویت رسمی حزب و گروهی در نیامد. برخی دلیل آنرا داشتن آزادی بیشتر برای ادامه فعالیت ها دانسته اند.
رجایی با سازمان مجاهدین خلق نیز همکاری داشت. او با بیشتر بنیانگذاران سازمان مجاهدین خلق از دوره دانشگاه و پس از آن در جلسات سید محمود طالقانی آشنا بود. سعید محسن یکی از مؤسسان سازمان مجاهدین در سال ۱۳۴۷ به رجایی پیشنهاد عضویت در این سازمان را داد اما بگفته رجایی، به دلیل اختلاف برداشت نسبت به مبارزه، عضویت این سازمان نشد. با آنکه به عضویت سازمان مجاهدین خلق درنیامد ولی در بعضی امور به آنها مشورت می داد. بگفته صدیقه عاتقی همسر رجایی سازمان بعنوان یک واسطه مهم روی او حساب می کرد. رجایی بعد از مشاهده نشانه هایی از تغییر ایدئولوژی سازمان از اسلام به مارکسیسم همکاری خودرا با آنان قطع کرد.
وی در آذر ۱۳۵۳ به علت ارتباط با بنیان گذران سازمان مجاهدین خلق توسط ساواک دستگیر شد اما از افشای نام مخالفان حکومت پهلوی خودداری کرد و به مدت ۱۴ ماه شکنجه شد. بار دیگر در همان سال به علت ارتباط نزدیک با سازمان مجاهدین زندانی شد. بگفته خودش هفته ها تحت شکنجه قرار گرفت. سرانجام در روز عید غدیر خم در آبان ۱۳۵۷ بعد از چهار سال زندانی، آزاد شد. مرحوم اکبر هاشمی رفسنجانی او را نمونه ای کم نظیر در تحمل شکنجه ها و افشا نکردن اسرار مبارزان می دانست.
رجایی بلافاصله بعد از آزادی از زندان با تأسیس انجمن اسلامی معلمان به مبارزه مقابل حکومت پهلوی ادامه داد. بمحض انتشار خبر قصد امام خمینی برای بازگشت به کشور به عضویت کمیته استقبال درآمد.
ریاست جمهوری
او بعد از عزل بنی صدر از ریاست جمهوری بعنوان نامزد دومین انتخابات ریاست جمهوری به رقابت با سیدعلی اکبر پرورش، عباس شیبانی و حبیب الله عسگراولادی پرداخت و با حمایت اکثریت قریب به اتفاق احزاب و تشکلهای سیاسی و اجتماعی دهه ۱۳۶۰ موفق شد حدود ۹۰ درصد آرای شرکت کنندگان در این انتخابات را جلب نماید. رای رجایی در انتخابات ۱۲ میلیون و ۷۷۰ هزار و ۵۰ رای از مجموع ۱۴ میلیون و ۵۷۳ هزار و ۸۰۳ رای بود.
محمدعلی رجایی در ۱۱ مرداد ۱۳۶۰ در حضور امام امت و مقامات لشکری و کشوری قسم یاد کرد و حکم ریاست جمهوریش توسط سید روح الله موسوی خمینی به وی تنفیض شد و با انتخاب و معرفی محمدجواد باهنر به مجلس شورای اسلامی بعنوان نخست وزیر، کابینه دولتش مشخص شد.
دوره ریاست جمهوری محمدعلی رجایی و دوران نخست وزیری محمدجواد باهنر ۲۸ روز به طول انجامید. این دو عزیز در هشتم شهریور ۱۳۶۰ بر اثر انفجار بمب توسط مسعود کشمیری از اعضای سازمان منافقین در دفتر نخست وزیری به شهادت رسیدند.
واکنش خمینی
بعد از انفجار دفتر نخست وزیری و در جریان تحقیقات انجام شده، برخی از مقامات امنیتی کشور همچون خسرو تهرانی مسؤول اطلاعات نخست وزیری در دوره شهیدان رجایی و باهنر، محسن سازگارا از اعضای اولیه سپاه پاسداران و حسن کامران نماینده چند دوره مجلس به ظن سهل انگاری یا خیانت چندین ماه بازداشت شدند اما با پادرمیانی تعداد زیادی از مقامات طراز اول اجرائی کشور، هر سه مقام امنیتی مذکور که مقامات مافوق مسعود کشمیری به مشار می رفتند به فرمان رهبر فقید انقلاب اسلامی از بند قانون رها شدند. رفتار مسعود کشمیری به قدری فریبنده و موذیانه بود که جریانهای سیاسی منتقد حتی بهزاد نبوی وزیر صنایع سنگین دولت میرحسین موسوی را در حادثه بمبگذاری دفتر نخست وزیری مقصر می دانستند اما هیچ وقت موفق به اثبات ادعای خود نشدند.
نخستین واکنش رهبر فقید انقلاب اسلامی بامداد روز نهم شهریور ۱۳۶۰ بود. ایشان در مجمع عموم مردم در جماران با تسلیت شهادت شهیدان رجایی و باهنر، گفتند: «... آنها گمان می کنند که با ترور شخصیتها، ترور اشخاص، می توانند با این ملت مقابله کنند؛ و ندیدند و کور بودند که ببینند که در هر موقعی که ما شهید دادیم ملت ما منسجمتر شد.... ملت ما چون علی بن ابی طالب را فدا کرده است از برای اسلام، فدا کردن امثال این شهدا برای ملت ما یک مسئله مهم نیست، گرچه خود واقعه و خود این افرادی که شهید شده اند در نظر همه‌ی ما عزیز و ارجمندند؛ و آقای رجایی و آقای باهنر هر دو شهیدی که با هم در جبهه های نبرد با قدرتهای فاسد همجنگ و همرزم بودند.»
بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران انگیزه منافقین از ترورهای دهه ۱۳۶۰ را به دست آوردن حکومت دانستند و بیان کردند: «باید دید که اینهایی که این طور کارها را انجام می دهند، انگیزه‌ی آنها چیست. انگیزه آنها این است که برای این ملت، بعد یک دسته‌ی دیگری از صنف خودشان بیایند و حکومت کنند؟ اینها مگر نشناخته اند این ملت را که کسی که انحراف دارد از اسلام و کسی که سر کرده‌ی تروریست هاست، کسانی که سر کرده‌ی اینها هستند و اینها را وادار به خرابکاری می کنند، در میان ملت جای ندارند.... و گمان نکنید که اینها از روی قدرت یک همچو کارهایی را انجام می دهند، یک بمب در یک جا منفجر کردن، یک بچه ۱۲ ساله هم می تواند او را بگیرد یک جایی بگذارد و خود او منفجر بشود. این قدرتی نیست، این کمال ضعف است. من ابن ملجم را از اینها مردتر می دانم؛ به جهت اینکه او آمد در حضور مردم، کار خودش را کرد و خداوند او را لعنت کند. و اینها آن مردانگی آن نامرد را هم ندارند و بطور دزدی یک کاری انجام می دهند و خودشان را اصلاً ظاهر نمی کنند. من آن عباس آقا که صدر اعظم ایران را در نزدیک مجلس با هفت تیر زد در حضور همه و خودش را بعد هم دید گرفتار می شود، کشت او را مرد می دانم و اینها را نامرد. اینهایی که از اینجا فرار کردند و از خارج دستور می دهند که مردم را اغتیال کنند و بطور دزدکی بکشند، اینها تز نامردهاست.»
بدین سان سالروز شهادت محمدعلی رجایی و محمدجواد باهنر برای همیشه تاریخ در تقویم هجری شمسی جمهوری اسلامی ایران بعنوان هفته دولت نامگذاری شد.
نام شان گرامی و راهشان پر رهرو باد.
منابع:
صحیفه امام جلد ۱۵ ص ۶۷ و ۶۸
زندگی نامه محمدجواد باهنر، تبیان
رجایی، سیره شهید رجایی، ۱۳۷۸ش، ص۳۵۹–۶۰۴
راعی گلوجه، زندگی نامه سیاسی شهید رجایی، ۱۳۸۲ش، ص۲۱
مرکز بررسی اسناد تاریخی وزارت اطلاعات، شهید محمدعلی رجایی به روایت اسناد ساواک، ۱۳۷۸ش، ص۱۰
محمد جواد باهنر، مباحثی پیرامون فرهنگ انقلاب اسلامی، صفحه۳۷۰ و ۳۷۷، ناشر دفتر نشر فرهنگ اسلامی، چاپ چهارم، سال ۱۳۷۸
منبع: خبرگزاری نام
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب